دسامبر - تولد حضرت عیسی(ع) (1.م؛ 622 ق از هجرت)

دسامبر - تولد حضرت عیسی(ع) (1.م؛ 622 ق از هجرت)

حضرت عیسی (ع)، بنابر برخی روایات تاریخی، روز 25 دسامبر، 622 سال قبل از هجرت پیامبر اعظم(ص)، در بیت لحم واقع در کنعان(فلسطین امروزی) به دنیا آمد. با این حال تاریخ تولد ایشان بطور دقیق معلوم نیست. هرچند دانشمندان مسیحی این روز را به عنوان عید میلاد مسیح(ع) برگزیده‌اند، برخی از مورخان تولد ایشان را 4 یا 6 سال قبل از این تاریخ می‌دانند. ایشان به امر خداوند، به گونه‏ای اعجازآمیز از مادری پاکدامن، پارسا و باکره متولد شد و در گهواره شروع به سخن گفتن کرد و پیامبری خود را بشارت داد. کتاب حضرت عیسی(ع) انجیل نام دارد.

جوانی آن حضرت، با بحران بنی‌اسرائیل و طایفه یهود مواجه بود. بنی‌اسرائیل، تحت ستم رومیان و در انتظار مسیح(ماشیح) موعود بودند تا آنان را نجات دهد. اما برخی از علمای یهود، علی‏رغم دیدن معجزات و سخنان برحق آن حضرت، به تکذیب ایشان برخاستند و با مشاهده رجوع گسترده بنی‌اسرائیل به ایشان، تصمیم به قتل حضرت گرفتند. خداوند ایشان را به آسمان‏ها برد و یهودیان فردی شبیه به عیسی(ع) را به صلیب کشیدند. در روایات شیعی، به رجعت عیسی(ع) در زمان ظهور حضرت مهدی موعود(عج) تصریح و به نمازگزاردن آن حضرت پشت سر امام عصر(عج) اشاره شده است. نام آن حضرت در 13 سوره قرآن، مجموعا 45 بار تکرار شده است. در ادامه به آیات و احادیثی متناسب با منزلت آن بزرگوار اشاره می‌شود:

قال‌ الله تعالی: یا مَریمُ إنَّ اللَّهَ یُبَشِّرُکِ بِکَلِمَةٍ مِنهُ اسمُهُ المَسیحُ عِیسَی ابنُ مَریمَ وَجیِهاً فِی الدُّنیا وَ الآخِرَةِ و مِنَ المُقَرَّبینَ (آل‌عمران: 45)

ای مریم! خدا تو را به کلمه‏ای از جانب خودش بشارت می‏دهد که نامش مسیح ، عیسی بن مریم است ؛ در حالی که در دنیا و آخرت آبرومند و از مقرّبان الهی است.

قال عیسی‏(ع): خادِمی یَدایَ و دابَّتی رِجلای و فِراشِی الأرضُ و وِسادِی الحَجَرُ و دِفئی فِی الشِّتاءِ مَشارِقُ الأرضِ . . . . أبیتُ و لَیسَ لی شَی‏ءٌ و أصبِحُ و لَیس لی شَی‏ءٌ و لَیسَ عَلی وَجهِ الأرضِ أحَدٌ أغنی مِنّی (بحار الأنوار ، ج 14 ، ص 239 )

خدمتکارم دو دست من است و مرکبم دو پایم و بسترم زمین و بالشم سنگ و گرمابخشم در زمستان مکان‏های آفتابگیر . . .  . شب و روز خود را با ناداری سپری می‏کنم و با این حال روی زمین، کسی بی‏نیازتر از من نیست.

قال عیسی‏(ع): الدُّنیا قَنطَرَةٌ فاَعبُروها و لا تَعمُرُوها (الأمالی ، مفید ، ص 43)

دنیا پل است؛ از آن بگذرید و آبادش مسازید.

قال عیسی‏(ع): بِحَقٍّ أقولُ لَکُم : إنَّ الأجرَ مَحرُوصٌ عَلَیهِ و لایُدرِکُهُ إلاّ مَن عَمِلَ لَهُ (میزان الحکمه ، ح 22083)

راست می‏گویمتان: همه خواهان مزدند، و تنها کسی به آن می‏رسد که برای آن کار کند.

قال عیسی‏(ع): طُوبی لِلَّذینَ یَتهَجَّدونَ مِن اللَّیلِ ، اُولئکَ الّذینَ یَرِثونَ النُّورَ الدّائِمَ (تحف العقول ، ص 510)

خوشا آنان که پاسی از شب را به عبادت می‏گذرانند؛ آنان کسانی‏اند که نوری ماندگار به ارث می‏برند.

قال عیسی‏(ع): إنَّ الشَّجَرَةَ لاتَکمُلُ إلّابِثَمَرَةٍ طَیِّبَةٍ کَذلِکَ لایَکمُلُ الدِّینُ إلّا بِالتَّحَرُّجِ عَنِ المَحارِمِ (تحف العقول ، ص 511)

درخت کامل نمی‏شود مگر با میوه‏ای گوارا. همچنین دین‏داری کامل نمی‏شود مگر با دوری از حرام‏ها.

قال عیسی‏(ع): إیّاکُم وَالنَّظرَةَ فَإنَّها تَزرَعُ فِی القُلُوبِ الشَّهوَةَ و کَفی بِها لِصاحِبِها فِتنةً (تحف العقول ، ص 502)

زنهار از نگاه [بد] که بذر خواهش را در دل می‏افشاند ، و نگاه کننده را همین فتنه بس است.

قال علی(‏ع): . . . وَلامالٌ یَلفِتُهُ و لا طَمَعٌ یُذِلُّهُ ، دابَّتُهُ رِجلاهُ و خادِمُهُ یَداهُ (نهج البلاغه ، خطبه 160)

حضرت عیسی(ع) نه مال و ثروتی داشت که او را به خود مشغول گرداند و نه طمعی که به خواری‏اش اندازد ، مرکب او دو پایش بود و خدمت کارش دو دستش.

قال عیسی‏(ع): طُوبی لِلمُصلِحینَ بَینَ النّاسِ ، اُولئکَ هُمُ المُقَرَّبونَ یَومَ القِیامَةِ(تحف العقول ، ص 501)

خوشا به حال اصلاح کنندگان میان مردم ؛ اینان در روز قیامت مقرّبان‏اند.